بسم الله الرّحمن الرّحیم

آن ها که هستی و زندگیشان را در رفتن دیده اند و ماندن را گندیدن و پوسیدن،این ها در این جریان و در این حرکت با مانع ها و درگیری هایی روبرو می شوند.مانع ها و درگیری هایی که در همه جا،خانه گرفته اند.در درون آنها،در خانه ی آنها،در محل و شهر و جامعه و در تمام جبهه ها.

این درگیری مستمر،ناچار بحران ها و التهاب ها و اظطراب ها و زمزمه هایی بوجود می آورند و روح ها هرچند به قدرت کوه ها هم که باشند،با چنین زمزمه هایی همراه خواهند شد.

در برابر این اضطراب ها و زلزله ها که یک عامل طبیعی هستند می توان چند گونه برخورد کرد:

این چیزها می توانند آدمی را بشکنند و هرز کنند و می توانند او را آماده سازند و به قدرت و توانایی بیشتر برسانند.

در این حرکت و درگیری و در کنار تحول و تغیّر های مستمر،آنها که لرزیده اند و زیر و رو شده اند،ناچار به ثابت و حق،به الله نزدیک می شوند و این اوست که آنها را به ثبات و امن رهنمون می سازد.

سرچشمه ی اصلی این قطره های امن و امان دو چیز است:یکی قرآن و دیگری پیوند و دعا                                             استاد علی صفائی حائری(ع.ص)