بسم الله الرّحمن الرّحیم

سلام

یکی از بچه ها تو پیام خصوصی نوشته ی جاده خاکی،به نکته ی قشنگی اشاره کرده بود :

اینهایی که گفتین همیشه تو هیئت بوده و هست چه اون حوادث عجیبش و چه مشکلاتش ،اما مشکلاتی که تو هیئته خیلی قشنگه و به قول یکی از بچه ها عامل رشده و خودش حل میشه یعنی صاحبای هیئت خودشون حل میکنن فقط مهم اینه که بچه ها توکل کنن و به نیت هم شک نکنن ...

یه سوال!خواهشا جواب بدین:

چند نفرتون اینو قبول دارین؟چند درصدتون؟اصلا قبول دارین؟!اگه قبول دارین چرا....

فقط می خواستم بگم:

اونایی که ادّعا می کردن یار مولامون،حسین هستن،خیلی بودن ،امّا دست آخر فقط 72 نفرشون موندن...

72 نفر ثابت کردن که چیزایی که گفتن فقط ادّعا نبوده،72 نفر ثابت کردن می تونن با مشکلات از هر جنسی بجنگن،72 نفر ثابت کردن مرد عمل هستن،72 نفر به خاطر مولاشون تا آخر خط رفتن...

کسی از این 72 نفر نگفت که من اگه شهید نشم و بیرون معرکه بمونم بهتر می تونم به آقام کمک کنم،کسی از این 72 نفر با فشارهای روحی اطراف نشکست...

...داشتم کتاب سیره ی خانوادگی حضرت امام رو می خوندم(همونی که انشاالله کمیته قراره سریش رو به صورت جزوه بده بیرون)،بیشترین چیزی که توجهم رو جلب کرد برنامه ریزی دقیق امام بود...ما یاد گرفتیم که بی برنامه و فلّه ای کار کنیم و بعد همه چیزو بندازیم گردن...

شهید چمران تو همه چی نمونه بود،درسش،مبارزه برا اهدافش...

نمیخوام نصیحت کنم،اینایی که گفتم برا خودم هم بود که این آخرا داشتم جا می زدم و نزدیک جادّه خاکی می شدم،داشتم ترمز می کردم و با این ترمز نزدیک بود کلّ زندگیم ترمز کنه و فلج بشه...

یکی می گفت:

ما بچه هیئتی ها،اگه از هیئت دور بشیم،قفل می کنیم،اسیر زندگی روزمره و مسائل بیهوده و...می شیم.

ما بچه هیئتی ها،ما خادمین هیئت مکتب الشّهدا،ما خادمین اهل بیت و خانم حضرت زهرا،دور از هیئت مثل ماهی دور از آبیم...

البته همه ی اینا به شرطیه که حواسمون باشه به قول یکی از بچه ها صاحب هیئت بیرونمون نکنه...

بقیش بماند که از حوصله ی جمع خارجه و منم دوست ندارم بریم تو خط موعظه و نصیحت(گرچه گاهی همینام نیازه)...

یا علی