بسم الله الرّحمن الرّحیم

اگه خدا بخواد سه شنبه شب راهیم ،دارم کم کم کوله بارمو جمع می کنم،ولی هر کاری می کنم مهمترین چیز جا می مونه!می مونه پیش بابا،مامان و ریحانه...

دلم می مونه پیش مهربونیای مامان،شیطنت های شیرین ریحانه و حرف ها و تجربه های بابا.ریحانه تا چند روز دیگه، راه درازی رو شروع می کنه و پا تو یک مرحله ی جدید از زندگی می گذاره،مرحله ی تحصیل علم.مثل همه ی کلاس اوّلی ها داره روز شماری می کنه که کی به مدرسه می ره و شب ها قبل از خواب از مامان می پرسه:چند شب دیگه بخوابم صبحش می رم کلاس اول؟!!!

دیروز تا تونستم سر به سرش گذاشتم تا دلم خیلی براش تنگ نشه امّا ...

امّا:  دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش   بیچاره ندانست که یارش سفری بود...

بازم خوابگاه و آغاز دوباره ی دلتنگی ها،نمی دونم خوشحالیم بیشتره یا ناراحتیم!خوشحالی از اینکه انشاالله از این حالت سکون و بخوربخواب بیرون بیام و ناراحتی رو هم که گفتم...

به هر حال:

...عبور باید کرد

و همنورد افق های دور باید شد...