بسم الله الرّحمن الرّحیم

این تابستان هم با تمام اتّفاقات عجیب و جالبش گذشت و چیزهای زیادی رو به من یاد داد.

بعضی اتّفاق ها در زندگی باعث می شه آدم رشد پیدا کنه(خودمونی بزرگ بشه)و بعضی از دیدگاه های کودکانه اش رو تغییر بده.بگذریم،بریم سر اصل مطلب:

دو سه شب پیش برای اوّلین بار لحظات پایانی مونده به افطار که مثل ساعت ها می گذرند رو کنار تلویزیون بودم،انگار همه چیز از قبل آماده شده بود تا منی که قبل از افطار رمقی  برام نمی مونه،اون ساعت کنار تلویزیون باشم.

برنامه ای بود در مورد بچّه های استثنایی و مشکلاتشون.در یک گزارش،دختری رو نشون داد،هم اسم من،و شاید هم سن هم بود و از کودکی در مرکز نگهداری معلولین ذهنی بزرگ شده بود،درست مثل یک زندانی!

خیلی به فکر رفتم،به این که اون الآن اونجاست و من اینجا،امّا منی که اینجام چه کاری می کنم که اون نمی تونه انجام بده! تازه تو ماه رمضونش که از بهترین ماه های خداست،من هر روز یه روزه ی آبکی می گیرم،طی روز رو به استراحت می گذرونم،بعد از افطار تا 12 شب فیلم می بینم و بعد هم ادامه ی چرخه!

به این فکر کردم که فردای قیامت که هر دو تامون تو محشر حاضر می شیم،اون نباید جوابی بده،امّا من باید جواب بدم،جواب نعمت هایی که داشتم امّا در مقابلش وظایفی که بر عهدم بود رو انجام ندادم.جواب وقت هدر کردن هام،لحظه هایی که می گذره بدون اینکه،نه چیزی یاد بگیرم،نه دست کسی رو بگیرم،نه خیلی چیزای دیگه ...

به این فکر کردم که فردا که مولامون ظهور می کنه،منی که فقط دم از انتظار می زنم رو به عنوان شیعه ی واقعیش قبول داره یا کسی رو  که شبانه روز داره تحقیق و مطالعه می کنه تا خدمتی به کشورش داشته باشه و دهان دشمنا رو ببنده کنه؟ (هر چند که ظاهری خیلی شرعی نداشته باشه)

و به این که کاش تو وجودم یه زلزله اتّفاق بیفته و همه چیز رو تکون بده!