تو اردوی جنوب و پایگاه هوایی مرصاد بین وسایل شهید اجاقی طرّاحی هایی و جمله ای دیدم که هیچ وقت یادم نمی ره،طرّاحی هایی که جمله های واقعا زیبایی اون ها رو مزیّن کرده بود و اون جمله ها این بودند:

...عشق حسین ما را به این وادی کشانده است...

...تنها آرزوی من به هنگام مرگ دیدن روی حسین است...

در کتاب خصائص الحسین علّامه آیت الله شیخ جعفر شوشتری از پاداش زوّار مولا می خونی:

...زائر او از کسانی است که خداوند از عرش خویش با او سخن ها می گوید،زیارت کننده ی او مردم را از آب کوثر سیراب می کند،زائر او از کسانی است که می تواند در مورد ده تا صد نفر شفاعت کند و گاه به او گفته می شود دست هر کسی را می خواهی بگیر و او را به بهشت وارد ساز،زائر او به مقامی می رسد که بر خوان نعمت خدا می نشیند و همراه او از نعمت های الهی بهره مند می گردد...

وقتی دقیق نگاه می کنی،می بینی که انقدر غفلت و غرور دنیا احاطه ات کرده که کمتر یاد مرگ و دوزخ و عذاب الهی می افتی،امّا به خاطر یک چیز خوب می تونی عشق مولا رو تو قلب آلودت احساس کنی...

و اون یک چیز بعد از لطف خود مولا اینه که مواقعی برات پیش اومده که فانی بودن دنیا و آدم هاش رو با تمام وجود احساس کردی و با چشم های خودت دیدی که حتّی محبّت مادری که معمولا بزرگترین محبّت و عشق دنیا محسوب میشه(محبّتی که حتّی از عشق لیلی و مجنون بزرگتره)دائمی نیست و ممکنه در سخت ترین برهه های زندگی انسان رو تنها و بدون تکیه گاه بگذاره...

و از اون موقع به بعد یاد می گیری که تنها  عشق واقعی فقط خداست و نمونه ی زمینی این عشق،پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) هستن...(چیزی که قبلا تو کتاب ها زیاد خونده بودی امّا با تمام وجودت باورش نداشتی...)

و این آیه رو به یاد میاری:

برخی از مردم غیر خدا را همانند خدا گیرند و چنان که خدا را بایست دوست داشت به آن دوستی ورزند،لیکن آنها که اهل ایمانند،کمال محبّت را فقط به خدا مخصوص دارند(بقره/165)

 آره،انسان کمال گراست و دنبال نهایت هر چیز،دنبال تکیه گاهی که هیچ وقت پشتشو خالی نکنه...عشقی که هیچ وقت تنهاش نگذاره...و کسی که بدونه همیشه به یادشه...و مهمتر ازهمه:کسی که دستش رو بگیره و اون رو به کمال برسونه...

و اگر یادش نره که زمینی ها فانین،دنبال آسمونی ها می گرده...

و اون موقع است که با این عشق به جایی می رسه که میگه:

.

.

.

عشق حسین ما را به این وادی کشانده است..