بسم الله الرّحمن الرّحیم

سلام و معذرت از تاخیر زیادی که داشتم.حدود 20 روزی بود که در کنار خانواده ها بودیم و تازه دیروز برگشتیم.

اول از همه به تمام دوستانی که با هم پیوند آسمونی بستند تا بال پرواز همدیگه باشند و به اوج قله های کمال برسن تبریک میگم و امیدوارم دام های دنیا هیچ وقت پابندشون نکنه.

بعد هم میلاد آقامون رو به همه ی دوستان هیئتی که دلم برای دیدنشون خیلی تنگه تبریک میگم،کاش بودین و با هم یه مراسم بزرگ در شان آقا میگرفتیم که این روزا اینجور مراسما خیلی کمه.

سوم هم یه خبر اینکه جواب ارشد بین الملل اومد و من ژنتیک چابهار قبول شدم که نمیتونم برم(البته بهتر شد و راه من از ارشد و این چیزا جداست!اگه قطعی شد میگم می خوام چیکار کنم)

و چهارم یکم حرف خودمونی و شرح حال:

حدود 2 سالی هست که جمکران نرفتم

یاد دوران مجردی و قم رفتنا بخیر،وقتی میرسیدم قم، انگار خانم کوله بار مشکلاتو با یه نگاه از رو دوشم برمیداشتن و آرامشی میگرفتم که انگار رو ابرا سوار بودم!

اما الان!دلم برا اون روزا تنگ شده!احساس می کنم دیگه نه خانم دوستم دارن و نه آقام!

انگار منو از کنیزی در خونه شون بیرون کردن و وای بر کسی که از در این خونه رونده شه!

قبلا خیلی فرق داشتم!بعضیا بهم میگفتن تو چرا هر کس هرچی بهت میگه ناراحت نمیشی!قبلا فکرم فیلتر داشت!فکرای بد در مورد دیگران هیچوقت واردشون نمی شد

قبلا همه رو دوست داشتم و از هیچکس بدم نمیومد چون همه بنده ی خدا بودن و عزیز خدا

قبلا انقد تو مرداب دنیا دست و پا نمیزدم و انقد چیزای مسخره ی دنیایی برام اهمیت نداشت

اما الان دیگه خودم هم از خودم بدم میاد!

تو این روزای عزیز تروخدا ما رو هم دعا کنید!دعا کنید دوباره تو این خونه رامون بدن که رونده شدن خیلی سخته!

اللهم عجل لولیک الفرج