به یادش و به یاریش

...انسان خسته روح مرده پژمرده دل شکسته وحشت زده و مایوس تنها سر به گریبان تفکر فروبرد و احساس کرد استحقاق دوستی با هیچ مخلوقی را ندارد. او از پست ترین مواد است و هیچ کس او را به دوستی نمی گیرد صبرش به پایان آمد ضجه کرد اشک فروریخت و از ته دل فریاد برآورد: کیست این لجن متعفن را بپذیرد؟ من پستم من ناچیزم من بدبختم من گناهکارم من روسیاهم من از همه جا رانده شده ام و پناهگاهی ندارم کیست که دست مرا بگیرد و ناله هایم را جواب گوید؟ کیست که مرا از تنهایی به در آورد؟ طوفانی به پا شد زمین به لرزه درآمد آسمان غریدن گرفت برق همچون تازیانه های آتشین بر گرده آسمان کوفته می شد گویی انفجاری در قلب عالم به وقوع پیوسته است صدایی در زمین و آسمان طنین انداز شد که از دل هر ذره و از زبان هر موجود بلند گردید: ای انسان تو محبوب منی دنیا را به خاطر تو خلق کرده ام و تو را بر صورت خود آفریده ام و از روح خود در تو دمیده ام و اگر کسی به ندای تو لبیک نمی گوید به خاطر آن است که همتراز تو نیست و جرات برابری و همنشینی با تو را ندارد حتی جبرئیل بزرگترین فرشتگان قادر نیست که همتراز تو شود زیرا بالش می سوزد و از طیران به معراج باز می ماند ای انسان تنها تویی که زیبایی را درک می کنی جمال و جلال و کمال تو را جذب می کند تنها تویی که خدای را با عشق نه با جبر و زور پرستش می کنی تنها تویی که در تنهایی نماینده خدا شده ای . ای انسان تنها تویی که قدرت و خلاقیت خدا را درک می کنی تنها تویی که غرور می ورزی و عصیان میکنی و لجوجانه می جنگی و شکسته می شوی و رام می گردی و جلال و جبروت خدا را با بلندی طبع و صاحبنظری خود درک می کنی. تنها تویی که فاصله بین لجن و خدا را قادری بپیمایی و ثابت کنی که افضل مخلوقاتی. تنها تویی که با کمک بالهای روح به معراج می روی. تنها تویی که زیبایی غروب تو را مست می کند و از شوق می سوزی و اشک می ریزی. ای انسان خلقت در تو به کمال رسید و کلمه در تو تجسد یافت و زیبایی با دیدگان زیابین تو ظهور کرد و عشق با وجود تو مفهوم و معنی یافت و خدایی خود را در صورت تو تجلی کرد. ای انسان تو مرا دوست می داری و من نیز تو را دوست می دارم تو از منی و تنها به سمت من بازمیگردی                   (شهید مصطفی چمران)