«نامی نداشت. نامش تنها انسان بود و تنها داراییش، تنهایی.

گفت: تنهاییم را به بهای عشق می فروشم. کیست که از من قدری تنهایی بخرد؟

هیچ کس پاسخ نداد.

گفت: تنهاییم پر از رمز و راز است، رازهایی از بهشت، رازهایی از خدا. با من گفتگو کنید تا از حیرت برایتان بگویم.

هیچ کس با او گفتگو نکرد.

و او میان این همه تن، تنها فانوس کوچکش را برداشت و به غارش رفت. غاری در حوالی دل. می دانست آنجا همیشه کسی هست، کسی که تنهایی می خرد و عشق می بخشد.

او به غارش رفت و ما فراموشش کردیم و نمی دانیم چه مدت آنجا بود.

سیصد و نه سال بر آن افزون؟ یا نه، کمی بیش و کمی کم. او به غارش رفت و ما نمی دانیم چه گفت و چه کرد و چه شنید؛ و نمی دانیم آیا در غار خوابیده بود یا نه؟

اما از غار که بیرون آمد بیدار بود، آنقدر بیدار که خواب آلودگی ما برملا شد. چشمهایش دو خورشید بود، تابناک و روشن؛ که ظلمت ما را می درید.

از غار که بیرون آمد هنوز همان بود با تنی رنجور و نحیف. اما نمی دانم سنگینیش را از کجا آورده بود که گمان کردیم زمین تاب وقارش را نمی آورد و زیر پاهای رنجورش درهم خواهد شکست.

از غار که بیرون آمد، باشکوه بود؛ شگفت و دشوار و دوست داشتنی. اما دیگر سخن نگفت. انگار لبانش را دوخته بودند، انگار دریا دریا سکوت نوشیده بود.

و این بار ما بودیم که دنبالش می دویدیم برای جرعه ای نور، برای قطره ای حیرت. و او بی آنکه چیزی بگوید، می بخشید، بی آنکه چیزی بخواهد.

او نامی نداشت، نامش تنهایی بود و تنها داراییش تنهایی.»

«پیامبری از کنار خانه ما رد شد»

نوشته: عرفان آهارنظری