سلام

از بغضی که تو ایستگاه راه آهن وقتی فقط با تاخیر 7 دقیقه از قطار قزوین جا موندم ترکید تا بغضی که با دیدن اشکای ریحانه موقع برگشت به تبریز خفه شد فقط به اندازه ی یک چشم به هم زدن طول کشید...

ارزش 7 دقیقه رو فقط وقتی می تونی متوجه بشی که از کل 5 روزی که می تونی پیش خانوادت باشی یک روزش پریده باشه و احتمال پیدا کردن بلیط دوباره برات 1 از 100 باشه و بدونی که ذوباره به خاطر این آزمایشگاه های هر هفته و اجباری بودن رفت آمدت با قطار(به خاطر خطرات احتمالی راه!!!!!!!!)معلوم نیست دوباره کی بتونی بری خونه...

این بار خونه رفتنم خیلی متفاوت بود،4 تا مهمون عزیز داشتیم که خیلی بهمون خوش گذشت...

.

.

تا نگاه می کنی : وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی
.

دوباره برگشتم

دوباره تبریز

دوباره غربت

دوباره دانشگاه

دوباره یه بنده ی ناشکر خدا مثل من

دوباره.....

.

.

.

راستی یه تصحیح کوچیک از متن قبلی:بعد از 2 ماه و 27 روز رفتم خونه نه 3 ماه و 27 روز!