به نام یگانه مهربان همیشگی

تازه وارد دانشگاه شده بودم.

به قول ترم بالایی ها ورودی بودم و هنوز مثل دبیرستانی ها پر از شور و سوال.

فبل از اینکه وارد دانشگاه بشم چیزهای خیلی خوبی از دانشگاه رفتن نشنیده بودم.

چیزهایی که شنیده بودم حرف هایی از این قبیل بود:

هر کی دانشگاه می ره کلّا همه چیزش تغییر می کنه:طرز لباس پوشیدنش،حرکاتش

و از همه مهمتر طرز فکرش...

این چیز ها خیلی اذیّتم می کرد،چون من برای عقایدم ارزش فوق العادّه بالایی قائل بودم و همش از این می ترسیدم که نکنه من هم تحت تاثیر قرار بگیرم.

طوری شده بود که همش دنبال جو ها و تشکّل های مذهبی می گشتم ...

وقتی وارد هیئت شدم و یکم با بچّه های اون صمیمی شدم،تصمیم گرفتم که دیگه ولش نکنم.

چون بارز ترین ویژگی بچّه های هیئت اخلاصشون بود.

و اینکه حتّی با وجود اینکه بعضی مواقع ،بعضی دانشجو ها از بعضی تشکّل ها سعی می کردند کار هاشون رو بهم بریزند و اونها رو طور دیگه ای در دانشگاه معرّفی کنند،اونا این موارد رو روی حساب کل اون تشکّل نمی گذاشتند و سعی به مقابله به مثل نمی کردند.

حتّی یک بار هم نخواستند که کسی رو متقاعد به موندن در هیئت بکنند.

چون معتقد بودند که هیئت صاحبخونه داره و اونه که بچّه ها رو دعوت می کنه.

و اینها برای من خیلی قشنگ بود.

و الآن از انتخابی که کردم خوشحالم و خدا رو شکر می کنم،چون نه تنها اعتقاداتم رو از دست ندادم،بلکه دارم محکم ترشون هم می کنم.

هیئت جای قشنگیه،امیدوارم بتونم خادم خوبی باشم....