بسم الله الرّحمن الرّحیم

باز هم می گردم

باز هم آشفته ام

باز هم بی قرار و سرگردانم

باز هم نمی دانم چرا اینگونه همانند کلافی درهم پیچیده می شوم

باز هم می خواهم فریاد بزنم

باز هم انسان ها،زمان ها و مکان ها برایم مبهم شده اند

باز هم تنهایم

و کسی را توان پر کردن تنهاییهای من نیست

که عمقشان به وسعت کهکشان هاست

و فریادشان به بلندی کوه ها

و تو نیز نخواهی فهمید که چه می گویم

که هیچ کس را توان درک کلمات مبهم و نامفهوم درد من نیست

و من در درد خود می پیچم

و می نالم

این بار نیز،عقل میخواهد سرگرمم سازد

و از تنهاییهایم برهاند

اما غمی که هرچند گاهی قلبم را می فشرد،دیگر با فریب های دنیایی آرام نمی شود

و تو نیز نخواهی فهمید که چه می گویم

آری،چند صباحی که بگذرد غفلت دنیا دوباره مرا در بر می گیرد

و باز همان می شوم

غرق در روزها و ماه ها و سال ها

اما تا زمانی که هنوز آگاهم

نخواهی توانست آرامم کنی

که ناگاه دستاویزی می گردی برای بهانه ی تنهایی هایم!....