بسم الله الرّحمن الرّحیم

دوباره تنها شد

و کودک آرام آرام به او نزدیک

این بار او نبود که کودک را می طلبید،که کودک بود که آهسته صدایش می کرد

دستانش را که حالا به اندازه ای شده بود که همیشه آرزویش را داشت گرفت و از زمان عبور داد

چقدر آشناست این نگاه!

...اندکی آرام تر ای دوست

مرا آشنایی دیرینه با این تصویرهاست...

به اشک های من ننگر که این بغض مدت هاست که راه را بر حنجره ی خسته ام بسته است

حال که با تنهاییت تنهاییم را بر هم زدی اندکی مجال نگاه بده که مدت هاست با این تصویر ها غریبه ام

و این غربت مرا به غربت غریبی کشانده است

غربتی که برای فرار از آن دم از آشنایی با تمام غربت ها می زنم

و چه آسان فراموش می کنم روزها را

انسان ها را

خاطره ها را

و دنیایم را....

و اکنون دنیایم با من از همه ی غربت ها غریب تر است...