بسم الله الرّحمن الرّحیم 

دلیل آنکه جناب آقای حاج اسماعیل دولابی، توانسته اند برداشت های زیبا و خوبی از آیات و روایات داشته باشند، این است که در ایام جوانی، وقتی به زیارت عتبات عالیات در کشور عراق می روند و به محضر مبارک امام حسین(ع) در کربلا مشرف می شوند، در کنار ضریح مقدس، از آن حضرت طلب علم و معرفت می کنند. در آن حال ک بسیار منقلب هستند، ناگهان مکاشفه ای برای شان پیش می آید و می بینند که دست مبارکی از ضریح مقدس خارح شد و سیبی را داخل سینه ی ایشان قرار داد. متوجه می شوند که امام(ع) به ایشان عنایت فرموده اند و آن همه معارفی را که بیان می کردند، از حضرت سیدالشهداء(ع) داشتند. آن سیب هم معنیش، همان معارف و علوم بود.

« ... در حرم حضرت اباعبدا... (ع) در بالاسر حضرت همه چیز حل شد و هر چه را می خواستم به من عنایت کردند، ... دیگر اتاق ما شد بالای سر ضریح حضرت و تا سی سال عزا خانه ابا عبدا... (ع) بود و اشخاصی که به آن جا می آمدند، بی آنکه لازم باشد کسی ذکر مصیبت بکند، می گریستند.


بر اثر عنایات حضرت اباعبدا... (ع) کار به گونه ای بود که خیلی از بزرگان مثل مرحوم حاج ملا آقا جان، مرحوم آیت ا... شیخ محمد تقی بافقی و مرحوم آیت ا... شاه آبادی، بدون این که من به دنبال آنها بروم و از آن ها التماس و درخواست کنم، با علاقه خودشان به آنجا آمدند. به هر تقدیر همه عنایاتی که به من شد از برکات امام حسین (ع) بود. از راه سایر ائمه هم می توان به مقصد رسید، ولی راه امام حسین (ع) خیلی سریع انسان را به نتیجه می رساند. چون کشتی امام حسین (ع) در آسمان های غیب خیلی سریع راه می رود، هر کس در سیر معنوی خود حرکتش را از آن حضرت آغاز کند، خیلی زود به مقصد می رسد »  

حاج اسماعیل دولابی